Kot jak wszystkie istoty żywe choruje na choroby zakaźne, inwazyjne i niezakaźne. Kot dobrze odżywiony i utrzymany w zasadzie choruje rzadko. Wszystkie zewnętrzne okaleczenia leczą się stosunkowo szybko, szczególnie w Tych miejscach, gdzie może sie lizać. Jeśli jednak chodzi o choroby wewnętrzne, a szczególnie o choroby zakaźne, koty są niestety słabo odporne. Do chorób zakaźnych zaliczamy przede wszystkim zarazę kotów i katar koci, a także wściekliznę i toksoplazmozę.

Zaraza (tyfus)      Zarazę kotów (panleukopenię), zwaną także parwowirozą lub tyfusem kocim, wywołuje wirus z grupy Parvo. Choroba występuje głównie u zwierząt młodych, w wieku poniżej 2 lat, ale chorują także koty starsze. Zakażenia następuje przez kontakt z chorym kotem.      Pierwszym objawem choroby jest wysoka temperatura ciała (41° i wyższa), apatia, brak łaknienia, ślinienie się, wybroczyny w jamie ustnej. Koty pomimo dużego pragnienia są niezdolne do picia. Następują silne wymioty i biegunka powodujące ubytek ciężaru ciała.      Proces chorobowy obejmuje węzły chłonne i szpik kostny, doprowadzając niejednokrotnie do ich uszkodzenia, co w konsekwencji prowadzi do leukopenil, tj. braku zdolności wytwarzania białych krwinek (normalnie kot ma ich około 10 000, przy zarazie liczba spada do 1000). Zwierzę chore jest ospałe, godzinami siedzi przy naczyniu z wodą. Włosy stają sie matowe, skóra sucha.      Śmierć następuje wskutek odwodnienia organizmu i zupełnego wyczerpania. Śmiertelność w tej chorobie wynosi 80-90%. Leczenie ma sens w pierwszym okresie choroby, w poźniejszym, kiedy zwierzę jest bardzo odwodnione i wyczerpane, a jeszcze dochodzi wtórna infekcja bakteryjna, nie ma szans na wyleczenie. Zapobiegawczym środkiem przeciw zarazie kotów jest szczepienie.

Zakaźne zapalanie nosa i tchawicy (katar koci)      Wywołują dwa wirusy Herpesa i Calici. Objawy chorobowe wywołane przez wymienione wirusy są następujące łzotok, wyciek z nosa, kichanie temperatura ok. 40°, depresja, odwodnienie, brak apetytu.      Choroba przy infekcji wirusem Herpes trwa 2-4 tygodnie, a więc długo, natomiast przy infekcji wirusem Calici 7-10 dni. Zachorowalność wynosi około 50%, a śmiertelność 5-30%. Koty, które przechorowały infekcję wirusa Herpesa stają się dożywotnimi nosicielami, natomiast koty, które przechorowały infekcję wirusem Calici są nosicielami najwyżej rok lub nieco dłużej. Zapobiega się po przez szczepienie.

Wścieklizna      Zakażenie następuje w wyniku ugryzienia, a nawet polizania przez wściekłe zwierze, dlatego nie jest możliwe zakażenie się wścieklizną kotów stale trzymanych w domu. Nastomiast koty, które są wypuszczane, powinny być bezwarunkowo szczepione. Za granicą, ze względu na bezpieczeństwo ludzi (choroba jest nieuleczalna, a chory zanim nastąpi śmierć strasznie cierpi zachowując całkowitą świadomość) wszystkie koty po ukończeniu 7 tygodnia życia są szczepione i szczepienie to jest corocznie powtarzane. U kotów chorych na wściekliznę występują objawy podniecania i szalu, potem następuje porażenie i śmierć. Chory kot ma pragnienie, którego nie może zaspokoić, ponieważ mięśnie gardła są porażone.      Należy pamiętać, że ślina chorego zwierzęcia zawiera zarazki już na 10-15 dni przed wystąpieniem klinicznych objawów wścieklizny i że wskutek tego ugryzienie nawet zupełnie zdrowego z wyglądu kota może być przyczyną zakażenia.

Toksoplazmowa      Toksoplazmoze wywołuje pierwotniak, który pełny cykl rozwojowy przechodzi w organizmie kota. Pasożyty znajdują się w mięśniach i narządach wewnętrznych i wydalane są z ustroju w wydzielinach - kale i moczu. Pierwotniaki przedostają się najczęściej do macicy ciężarnej kotki, uszkadzając płod powoduiąc jego wady rozwojowe lub rodzenie się martwego płodu. Wściekliznę i toksoplazmozą zaliczamy do zoonoz chorób od zwierzęcych, którymi mogą zakazić się ludzie od zwierząt przez ślinę, wydzielinę z nosa, mocz, kał, krew, a także przez jaja glisty kociej. Toksoplazmoza u ludzi dorosłych przebiega bezobjawowo, ale zakażenie kobiet ciężarnych może powodować poronienia, bądź bardzo ciężkie schorzenia noworodków (ślepota, wodogłowie).

Pchły, glisty i tasiemiec Do najczęściej występujących u kotów pasożytów należą pchły , a z pasożytów wewnętrznych glisty i tasiemiec. Pchły nie tylko powodują ból, swędzenie, a przy dużej inwazji anemię kota, ale także przenoszą choroby infekcyjne i są pośrednimi żywicielami tasiemca, którym może być zarówno człowiek, jak i kot.      Zarazić się przez przypadkowe połknięcie pchły dorosłej lub jaja, które w żołądku zostają strawione, a uwolniona larwa tasiemca wędruje do jelita i tam przekształca się w dorosłego pasożyta.      Glisty najczęściej występują u młodych kotów i mogę wywołać poważne dolegliwości przewodu pokarmowego. Glisty są pasożytami długości 4-6 cm, obie, w kolorze słabo różowym. Drażnią miejscowo błonę śluzową, do której się przyczepiają. W pewnych wypadkach przetkają ścianę jelita wywołując zapalenie otrzewnej.      Tasiemiec pasożytuje w zasadzie tylko u dorosłych kotów, pozbawiając je pokarmu, ponadto produkuje mnóstwo jaj, wydostających się na zewnątrz i zakażających środowisko.

Świerzb Jest chorobą wywołaną przez pajęczaka świerzbowca pasożytującego na skórze kota. Swierzbowce opanowują ciepłe partie skory, na przykład piersi, przyśrodkowe okolice ramion i ud. Ale w pierwszym rzędzie opanowują czoło, małżowiny uszne, powieki. Koty bardzo się drapią skóra jest czerwona, później wypadają włosy.      Świerzbowiec uszny wywołuje zapalenie ucha, któremu towarzyszy świąd. Swiąd z kolei pobudza do drapania, potrząsania uszami, co wzmaga zapalenie i wywołuje ból. Koi przechyla głowę w stronę chorego ucha. Zapaleniu małżowiny i przewodu słuchowego towarzyszy charakterystyczny ciemnobrązowy wyciek. Nie leczone zapalenie ucha wywołane obecnością świerzbowców prowadzi do zapalenia ropnego ucha, które z kolei nie leczone może spowodować nawet głuchotę zwierzęcia.

Grzybice      Grzybice stają się ostatnio coraz częściej występujące; choroby skóry kotów. Najgroźniejsza jest grzybica wywołana przez grzyb Trychophyton - Trudna do wyleczenia i bardzo zaraźliwa dla ludzi. Pierwsze objawy wystąpienia tej grzybicy, u kotów to drobniutkie swędzące strupki na skórze, skóra nie jest gładka, lecz chropowata przy dotyku. Po pewnym czasie włosy wypadają, skóra jesł czerwona. Tym zmianom towarzyszy silny swiąd.

Egzema      Jest chorobą skóry, wynikającą z uczulenia, czyli zwiększenia wrażliwości skory na czynniki zewnętrzne lub wewnętrzne. Czynnikami zewnętrznymi mogą być pasożyty skóry pchły, wszy, zarazki chemiczne, na przykład azotoks, oraz pokarmy bogate w białko zwierzęce, natomiast czynnikami wewnętrznymi - produkty złej przemiany materii. U zwierząt dotkniętych, egzemą (uczuleniem) występuje zaczerwienienie skóry najczęściej na szyi, w okolicy grzbietu, w postaci czerwonych plamek lub rozległego rumienia, na którym powstaje wysięk, a po wyschnięciu strupy. Zmianom tym towarzyszy świąd.

Kamień nazębny      Powstaje on u kotów w rożnym wieku, pokrywa przede wszystkim korony zębów przedtrzonowych i trzonowych. Jest twardy (sole wapnia), barwy żółtej. Uciakając na dziąsła powoduje ich zapalenie. Długotrwały stan zapalny spowodowany obecnością kamienia powoduje przerost dziąseł, uszkodzenie zębiny , rozchwianie i wypadanie zębów.

Rany i ropniaki      Rany i ropnie zdarzają się u kotów, zwierzy drapieżnych, dosyć często. Najbardziej niebezpieczne są rany kąsane, ze względu na liczne uszkodzenia skóry i tkanki podskórnej oraz zakażenie bakteriami. Koty są zwierzętami niespokojnymi, dlatego też na rany nie nakłada się opatrunków, tylko stosuje się przemywanie środkami dezynfekcyjnymi (riwanal, nadmanganian) i antybiotyki.

Zatrzymanie moczu      Zdarza się dość często u kocurów. Może być ono spowodowane zatkaniem przewodu moczowego przez czop ropny lub obecność w moczu dużej ilości piasku, a nawet kamieni (soli kwasu moczowego). Kocur nie mogąc oddać moczu często przysiada, sika, a nawet przeraźliwie miauczy. Z chorym kociem należy niezwłocznie udać się do lekarza weterynarii, który zastosuje cewnikowanie.

Kamienie kałowe      Zdarza się, ze kot nie może oddać prawidłowo kału, często kuca w kuwecie prze, ale wypróżnienie nie następuje. Stan taki może trwać nawet kilka dni. Kot jest wówczas niespokojny, ma podwyższoną temperaturę ciała, popiskuje, do kuwety chodzi coraz częściej, ale bez skutku. Jest to spowodowane utworzemem się w końcowym odcinku jelita prostego kamieni kałowych - zbitych mas kałowych, które zalegają jelito i są przyczyną zaparcia. W tym przypadku pomóc może tylko lewatywa, czopek glicerynowy, a w ostateczności lekarz weterynarii.

Ropomacicze      Jest chorobą spotykaną u kotek, zwłaszcza starszych i stanowi jedną z przyczyn niepłodności nabytej. Schorzenie to w większości wypadków powstaje w wyniku przeniknięcia do macicy drobnoustrojów z pochwy. Objawem klinicznym ropomacicza jest ropny wyciek z pochwy. Kotka ma wówczas podwyższoną temperaturę i często liże srom. Leczenie ropomacicza nie zawsze daje dobre wyniki, dlatego wskazany jest zabieg operacyjny.